Geen echte voorkeur voor genres of moeilijkheidsgraden, maar liever kortere spellen zodat ik meerdere op een avond kan spelen.
Hoi hoi! Ik ben Tjeerd en ben inmiddels een jaar of acht lid van UCP. Daarvoor speelde ik ook wel eens gezelschapsspellen, maar lang niet zo veel en verschillend als nadat ik mij bij de vereniging heb aangesloten. Ook ben ik regelmatig als vrijwilliger of vormgever bij de club betrokken.
In het verleden heb ik ook tabletop wargames (Warhammer 40k) en Collectible Card Games (Magic: the Gathering eind jaren 90) gespeeld, maar tegenwoordig prefereer ik spellen die redelijk kant en klaar voor gebruik zijn. Ik heb niet echt voorkeuren voor genres of moeilijkheidsgraden, hoewel ik kortere spellen prefereer zodat ik meerdere spellen op een avond kan spelen.
Tjeerd (rechts) in actie met Azul
Als ik nieuwe spelers een introductie wil geven in “moderne” bordspellen, dan grijp ik al snel naar de veelgeprezen (en in deze gast-contributies veelgenoemde) Ticket to Ride serie en dan het basisspel of Europa.
(De kolonisten van) Catan mag dan een moderne klassieker zijn, maar net als klassiekers als Risk en Monopoly wordt er elke populaire licentie op gegooid waar ze aan kunnen komen én kun je je tijd beter besteden aan een goed spel waar je niet buitenspel komt te staan door pure pech.
Mijn persoonlijke voorkeur qua instapspellen ligt bij Splendor van Marc André. Dit omdat het vrij makkelijk uit te leggen is, vrij snel wegspeelt en het een goede opstap is voor Century: Spice Road/Specerijenroute en concepten als “engine building” en “resource management”.
Een spel wat ik veel speel, zowel analoog als digitaal, is Star Realms (met name de basisset) van Rob Dougherty en Darwin Kastle, een kaartspel waarbij je een deck bouwt vanuit het spel zelf á la Dominion. Ik heb een haat-liefde verhouding met dit spel, aangezien geluk best een belangrijke factor is en dit in je nadeel kan werken. Het is ook zeer gebruikelijk dat ik mensen dit spel leer om vervolgens verslagen te worden. Gelukkig speel ik meer om de lol dan om te winnen.
Qua langere spellen, en waarschijnlijk mijn favoriet, het coöperatieve spel Eldritch Horror van Corey Konieczka en Nikki Valens, gebaseerd op de Cthulhu Mythos van H.P. Lovecraft en collega’s. Dit spel is makkelijk avondvullend en zoal gebruikelijk bij dit soort spellen zijn er meerdere manieren om te verliezen en maar één manier om te winnen. Aangezien dit spel vrij prijzig is (zelfs zonder de gebruikelijke paar dozijn uitbreidingen per spel van Fantasy Flight Games) raad ik nieuwe spelers aan om het te spelen met iemand die het al heeft. Mocht je het zelf willen aanschaffen raad ik aan om de “Forsaken Lore” uitbreiding mee te nemen, welke het basisspel completer maakt zonder nieuwe mechanieken te introduceren.
Hoewel ik spel bezit, ligt het zo’n beetje permanent bij vrienden aangezien we het daar het meest spelen
Het overvloedige spelmateriaal van Eldritch Horror
Korte spellen waarvoor ik meestal te porren ben zijn Verboden Eiland en Vergeten Stad (waarom deze vertaling van Forbidden Desert?) van Matt Leacock, Machi Koro van Masao Suganuma, Las Vegas van Rüdiger Dorn, Mahé van Alex Randolph en De Crew van Thomas Sing.
Tot aan de speeltafel!
